Lijden geen last

Vanochtend vroeg. Na een eerste rustige dag begin ik vandaag de dag met een stevige dip. Volgens mijn vaste ADHD-vraagbaak, een ervaringsdeskundige die ik altijd telefonisch kan raadplegen, hoort dat allemaal bij die beginperiode van het gebruik van methylfenidaat.

"Mijn ADHD-specialist zei altijd", zo vertelt mijn vraagbaak, "dat je diep kunt gaan tijdens zo’n dip. Hij zei ook dat je dat gewoon moet ondergaan, want voor je het weet klaart het weer op."

Grappig, mijn schoonvader El Hadji Maguette Birama Sarr zei dat ook altijd: accepteer lijden, want het is een door Allah gegeven test van de imaan, van de geloofsbeleving. Dìt is dus de mòslimbenadering.

Na het ontbijt zit ik tegen het eind van de ochtend uit te hijgen en laat het bovenstaande in alle rust nogmaals de revue passeren. Ik staar ins blaue hinein, terwijl Ahmed al buiten speelt, Ndoya Yande aan het vlechten is en Kiné naar een goochelshow kijkt die we gisteren hebben opgenomen. Dan komt Kiné op mijn schoot zitten met de rug naar mij toe. Ik doe mijn armen om haar heen en sla zonder er bij na te denken mijn handen open.

"Liedje, papa!"

"Hè?!"

"Ja, liedje moet!"

"Bedoel je de fatihah?"

"Ja!"

"Maar Kiné, dat heet een ‘soera’."

"Soera moet!"

"Oké dan…" En samen doen we dan de fatihah.

"Aoezoe billahi minasj-sjeytanir-radjiem >>>".