In deze tweede week van mijn medicijngebruik vanwege mijn ADHD – de driemaal daagse doses methylfenidaat zijn inmiddels verdubbeld van een half tablet (5 g) per keer naar een heel tablet per keer – sta ik afgelopen zaterdag ergens in de rij van de buurtsuper in het wilde weg te denken:
Alhamdulillah, over een paar maanden (begin oktober) is het alweer ramadan. Een maand waar ik altijd naar uitkijk. Dan gaat het alarm af van mijn Casio 871 om mij aan mijn tweede inname van de dag te herinneren. Oh ja, dat is waar, denk ik dan, geen ramadan meer voor mij. Althans, niet meer zoals voorheen. Ik heb nog een aantal maanden incha Allah om na te denken over een alternatieve invulling van die heilige maand. Ik zou wat extra’s naar mijn schoonfamilie kunnen sturen bijvoorbeeld. Ndank-ndank Abdul, first things first, eerst die medicatie op de rails krijgen… :-)
Ja, die onrust in mijn hoofd is er nog steeds, terwijl ik merkbaar afhankelijker wordt van het medicijn. Mijn vermoeidheid steekt namelijk vooral de kop op, wanneer de methylfenidaat is uitgewerkt, dus vlak voor een volgende inname of een aantal uur na de laatste inname van de dag. Incha Allah zal de langverwachte rust in mijn hoofd spoedig daar zijn…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Zeg 't maar
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.