Acht mei beweging

In het dagelijks leven zijn er anekdotes die met enige regelmaat terugkomen. Zo ook in dit weblog: de anekdote "Acht mei beweging" bijvoorbeeld. Ter gelegenheid van de achtste verjaardag van het huwelijk van Ndoya en mij gaat de nu volgende anekdote op mijn weblog voor de eerste keer in de herhaling:

Nee, dit wordt geen stukje over een katholieke vernieuwingsbeweging. Acht jaar geleden was het op acht mei islamitisch nieuwjaar en tevens de dag waarop ik met Ndoya trouwde.

Rufisque, Senegal, acht jaar geleden, ‘s ochtends vroeg: ik word wakker in het huis van Matar Niang, een oom van Ndoya. De oproep tot het ochtendgebed klinkt reeds van diverse kanten. Zoals in de voorafgaande ochtenden, sinds mijn aankomst in Senegal, bezoek ik met oom Matar de moskee aan de Rue Ousmane Socé Diop in de wijk Thiokho voor de diouli souba, het ochtendgebed.

De Wazifa, die wordt voorgedragen na het gebed, raakt me dieper dan normaal: mashallah, wat een mooie manier om Allah te gedenken tot het moment van shuruq, de opkomst van de zon (klik HIER voor het beluisteren van de Wazifa, dat is een verzameling smeekgebeden en zikr voorafgegaan door een recitatie van soera Al-Fatihah).

De huwelijksvoltrekking vindt later op de dag, na diouli takoussane (het namiddaggebed), plaats in dezelfde moskee. Ik ben verbaasd wanneer de aanwezigheid van Ndoya en mij niet vereist is. Sterker nog: bij zo’n gelegenheid zijn de bruid en bruidegom nooit aanwezig. Hier in Senegal zijn het mannelijke vertegenwoordigers van de familie en hun ‘gevolg’ die tijdens een ceremonie de bruid en bruidegom in de echt verbinden. Pas na hun terugkomst weten Ndoya en ik dat wij zijn getrouwd. Mijn schoonvader Maguette Birama Sarr ziet dan mijn gouden trouwring en vraagt me wat ik daar mee moet. (Ik weet dan nog niet dat veel moslimmannen geen goud dragen, omdat de profeet Mohammed, vrede zij met hem, dat ook niet deed). Ik leg hem uit dat ik op die manier in Nederland kan laten zien dat ik getrouwd ben. Mame Birama knikt begrijpend en gaat akkoord.

Reeds een uur na terugkomst van de mannen uit de moskee pak ik mijn bagage uit het huis van Matar Niang. De spullen zijn loodzwaar en met moeite kom ik in beweging. Bepakt en bezakt maak ik een korte wandeling van Niangenne naar Sarrenne om mij bij mijn vrouw Ndoya Sarr te voegen. Gegniffel, gelach en rake opmerkingen zijn mijn deel. Velen spreken hun medelijden uit met de kersverse bruid. Ik begrijp de opwinding niet en loop gewoon door naar de binnenplaats van Sarrenne waar het inmiddels stampvol is vanwege het huwelijksfeest. Ik probeer mij met mijn bagage een weg te banen tussen de gasten. Maguette Birama Sarr ligt in een deuk, evenals vele anderen. Blijkt later dat het gebruikelijker is voor een bruidegom om pas vlak voor de huwelijksnacht, wanneer het feest lang en breed voorbij is, zijn bagage mee te nemen :-)