Ramadan heeft zo zijn verrassingen. Vanochtend koud op de werkvloer word ik door één van de leidinggevenden van het call center waar ik als uitzendkracht werkzaam ben, uitgenodigd voor een gesprek. Een slecht-nieuws-gesprek. Het inbound-project waar ik aan meewerk heeft minder mensen nodig dan het nu heeft. De bezetting van het project wordt daarom teruggebracht en één van de mensen die kan vertrekken is ondergetekende. De leidinggevende informeert mij op correcte wijze en biedt mij een bakkie troost aan. “Met alles erin”, zeg ik nog. Terwijl ik mijn laatste werkbriefje invul, neem ik een slok koffie. En nog één. “Nee toch”, denk ik ineens. De teleurstelling en tijdelijke verwarring is zo groot, dat ik het bakkie troost graag tot me neem, daarbij de ramadan veronachtzamend.
Alhamdulillah. Allah is de meest Vergevensgezinde, de meest Genadevolle. Ook al heb ik per ongeluk een paar slokken genomen, ik ga vandaag gewoon door met vasten maar zal incha Allah deze dag ook ‘inhalen’ zoals het heet, ‘repareren’ zegt men ook wel. Want als ik iets doe, dan doe ik het ook incha Allah met volle inzet en volle overtuiging. Dat geldt trouwens ook voor werk zóeken…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Zeg 't maar
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.