Ruim tien minuten geleden heb ik Ahmed en Kiné naar bed
gebracht. Vlak vóór de nachtzoenen is het deze keer aan
Kiné de eer om soera Al-Fatihah te reciteren.
"Kiné? Wil jij deze keer de fatihah voor ons doen?"
Quasi-verlegen rolt ze over haar bed en kijkt haar Ernie-pop diep in de vrolijke ogen.
"Kiné?"
"Moet even nadenken, papa!"
Ahmed en ik kijken elkaar aan en lachen heimelijk (als Kiné weet of denkt dat je om haar lacht, nou, dan zwaait er wat :-).
"Oké, papa!" zegt Kiné. Ze pakt haar Ernie en zet hem op
haar schoot. Ze pakt de handen van Ernie beet en vouwt ze open zoals bij
een smeekgebed. Met papa als souffleur reciteert ze de fatihah, terwijl
Ernie eerbiedig de handen opengevouwen houdt. Na het "Sadaqallahoelaziem" gaat Ahmed alvast naar zijn kamer en blijf ik nog even samen met Kiné.
"Kiné? Is Ernie soms moslim geworden?"
Ze bekijkt haar pop nog
eens goed en zegt zeer beslist: "Over zes daagjes!"
"Incha Allah,
meisje, incha Allah."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Zeg 't maar
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.