Gisterenavond. Het is weer tegen zevenen. Ahmed en ik zijn al klaar voor de start, terwijl Kiné wat ins blaue van het plafond staart en de visjes telt die daar zijn geschilderd.
"Hé, Kiné. Waar is Ernie?" Ze veert op en hangend over de
rand van haar bed struint ze door de rommel. Hebbes! Ze neemt de pop op
haar schoot en doet z’n handen bij elkaar met de palmen omhoog. Na het
reciteren van de fatihah kijkt Kiné me ernstig aan.
"Ernie nou soslim!" zegt ze. Ze is mash’Allah nog maar vijf jaar,
toch probeer ik haar – voor de eerste keer – uit te leggen wat de
shahada is, de geloofsgetuigenis die wordt uitgesproken door iemand die
zich bekeert tot islam.
"Weet je, Kiné, wanneer iemand moslim wordt, weet je dan wat hij zegt?"
"Nee…"
Ik spreek dan langzaam woord-voor-woord de shahada uit. "Zeg me maar
na, Kiné." Ik zeg nogmaals de shahada en met moeite herhaalt ze de
woorden.
"Nee! Papa! Véél te moeilijk!" Met een verbeten blik pakt
ze de pop bij één been en slaat er enkele malen mee op de
metalen rand van haar bed. Oké, I get the message. Dit was
nog wat te vroeg voor mijn kleine meid. Incha Allah kom ik er later nog
wel op terug. Ik sta op en geef haar een nachtzoen. Ik loop haar kamer
uit en…
"Hé! Ernie ook hoor!"
Aan papa de eer Ernie te troosten. Ik geef hem een zoen en een aai
over de bol.
"Papa, vannacht ik dromen van jou, mama, Yande, Ahmed.
Iedereen!"
Kiné heeft zo haar zinnetjes waarmee ze laat blijken of
ze je wel mag. "Jij mag op m’n feestje komen" is er ook zo één. Ik geef haar nogmaals een zoen en loop stilletjes de
kamer uit. Wie weet kom ik haar vannacht wel tegen in een gezamenlijke
droom, incha Allah.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Zeg 't maar
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.