In mijn arbeidsverleden is er eens een baas geweest die mij heeft gevraagd om bij klantencontact mijn originele roepnaam te gebruiken. Is hij nu helemaal belatafeld? Ja. Toch ga ik er op in maar na enkele dagen wissel ik “Wilco” gewoon weer in voor “Abdul”.
Gisterenavond. Ik kijk naar een reportage over de kansen op de arbeidsmarkt, sinds two-eleven, van Marokkanen. Sommigen van hen nemen onorthodoxe maatregelen om toch op gesprek te worden uitgenodigd: zij solliciteren onder een Nederlandse naam. Het voordeel bij mij is dat ik geen Nederlandse naam hoef te verzinnen. Op mijn curriculum vitae staan mijn originele geboortenamen “Willem Adriaan” en mijn huidige roepnaam “Abdul” gebroederlijk naast elkaar: wij en zij, ik hoor bij allebei.
Mijn Hollandse roepnaam zal ik incha Allah echter nooit meer gebruiken, behalve dan in het contact met mijn ouders. Zij hebben mij immers de geboortenamen “Willem Adriaan” gegeven (“We noemen hem Wilco” aldus het geboortekaartje) en dat dien ik te respecteren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Zeg 't maar
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.