Er was eens een oude dame die bekend was om haar imaan en om de vrijmoedigheid waarmee zij daarover sprak. Vanaf de veranda van haar huis roept ze “Alhamdulillah” tegen alle voorbijgangers. Haar buurman, een atheïst, begint zich meer en meer te ergeren aan het ‘lawaai’.
“Er is geen God!” roept hij haar toe.
Dan worden het zware tijden voor de vrome oude dame. Ze heeft weinig te eten en vraagt Allah om hulp. Na haar nachtgebed roept ze luid:
“Oh Allah, geef me eten! Ik heb het zo zwaar!! Oh Heer, GEEF MIJ WAT TE ETEN!!!”
De buurman hoort haar luid en duidelijk en besluit haar in het ootje te nemen. De volgende ochtend opent de dame haar voordeur om weer plaats te nemen op de veranda. Tot haar verbazing treft ze een tas aan vol met etenswaren.
“Alhamdulillah!” roept ze luid.
Haar buurman springt tevoorschijn vanuit de bosjes en zegt: “Aha! Ik zéi je toch dat er geen God is. Ik heb dit eten voor je gekocht. God niet.”
De dame maakt een vreugdedans, klapt in haar handen en zegt: “Alhamdulillah! Allah heeft me niet alleen eten gestuurd, maar heeft de duivel voor de kosten laten opdraaien.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Zeg 't maar
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.