De pers, als ik even mag generaliseren, heeft nogal de drang de actualiteit naar eigen goeddunken te vormen. Daar kwam ik in het eerste kwartaal van 1997 duidelijk achter.
Medio februari 1997: ik ben bijna een jaar moslim (nog alleenstaand) en aanwezig bij een forumdiscussie over de participatie van diverse islamitische instanties bij een nieuwe Nederlandse imamopleiding. Dit forum vind plaats in De Balie (Amsterdam). Na afloop loopt free-lance journaliste Nathalie Faber op mij af. Zij heeft mijn naam gekregen van imam Abdulwahid van Bommel (één van de forumleden) en vraagt of ik bereid ben door haar gexefnterviewd te worden. Argwanig vraag ik hoe het artikel er uit gaat zien. “De lezers krijgen alleen maar citaten te lezen, ik voeg niets toe,” zegt ze met een onschuldige blik in de ogen. “Het gaat mij om jouw zoektocht naar de religie van jouw keuze.” Ze vraagt of ik het blad Blvd. ken. “Nee” zeg ik.
Medio maart 1997: het interview wordt afgenomen in een Grand Café bij een bekend hotel in Amsterdam. In een ruimte achteraf zitten we tegenover elkaar. Nathalie Faber heeft een camera meegenomen (?!). “Ja, ik heb geen cassette-recorder die het doet op dit moment. Ik neem even een shot van je gezicht en daarna richt ik de lens alleen maar op je handen. Het gaat mij om de audio, om jouw woorden die in het artikel terecht zullen komen.” Ik vraag mij nu af of mijn handen nu niet ergens in één van haar “crossmedia-projecten” terecht zijn gekomen. Via Google kom ik er namelijk vandaag, woensdag 15 september 2004, achter dat zij nu samen met iemand anders “crossmedia-projecten” doet onder de naam Cut ‘N’ Paste. Het eindresultaat van het interview is niet wat ik op basis van de voor-informatie van Nathalie Faber heb mogen verwachten (incha Allah publiceer ik binnenkort het complete interview op mijn weblog).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Zeg 't maar
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.