Wallah Be (III)

ER WAS EENS Nee, er ìs een jongetje dat Aksel heet; hij is gefascineerd door stoere moslimjongeren. Samen met zijn vriendinnetjes Annika en Fatima bereidt hij zich voor op een heus ‘songfestival’. En passant nemen de drie ook nog de zorg op zich voor een zwerfhond. Deze drie rode draden worden ingenieus gewoven tot een amusante film: nergens is het broddelwerk, alles heeft een functie in het geheel. Kijk, zó wil ik een film hebben. Dat het geheel soms wat al te sprookjesachtig overkomt – eind goed al goed – neem ik voor lief, sterker nog: dat mag ook wel eens in een tijd waarin alles maar zo realistisch mogelijk op het witte doek getoond ‘moet’ worden. Mocht regisseuse Pia Bovin de bedoeling hebben gehad op een speelse manier het publiek kennis te laten maken met een aantal pijlers van het islamitisch geloof, dan is zij daar zeker in geslaagd.

De eerste pijler – De shahada 
Aksels fascinatie voor islam blijft oppervlakkig, totdat hij bij Fatima thuis getuige is van Fatima’s vader die het ochtendgebed doet (blijkbaar haalt hij het in, want buiten is het al helemaal licht :-). Door Fatima komt hij in contact met een imam. “Ik ben ook moslim, hoor” zegt het ventje tegen de imam. “Maar heb je dan de geloofsgetuigenis gedaan?” vraagt deze. Nee, dus. Van zijn vader krijgt Aksel toestemming om moslim te worden. Vol vuur zegt hij thuis de geloofsgetuigenis, de shahada, in zijn eigen taal, terwijl hij vreemd wordt aangekeken. Dan volgt één van de leukste scènes uit de film: in één ruim shot zien we de imam en Aksel in een auto. De imam zegt de shahada in het Arabisch, terwijl Aksel hem met enige moeite nazegt. Wanneer het Aksel uiteindelijk is gelukt de shahada uit te spreken, vraagt hij aan de imam ongeduldig “Enne, ben ik nu moslim?!”

De tweede pijler – De salaat
Aksel neemt Ali (de grote broer van Fatima èn de vriend van Aksels zus Mia) mee naar de moskee. Daar leert Aksel hoe hij de woedoe moet doen, de rituele wassing vóór de salaat, het islamitisch gebed, terwijl hij zich afvraagt waarom hij ook niet zijn buik moet wassen. Daarna doet hij samen met de rest van de moskeegangers de salaat, terwijl hij voortdurend gecorrigeerd wordt door Ali en iemand anders. Ik lig werkelijk in een déuk bij die scène; het doet mij denken aan vroeger (zie mijn weblogbijdrage “Een niet-moslim die de salaat verricht“). Uiteindelijk brengt het ‘songfestival’ de families van Fatima en Aksel c.q. Achmed samen. En ze leven nog lang en gelukkig; incha Allah.

Let op : woensdagmiddag aanstaande wordt deze film incha Allah opnieuw uitgezonden op Nederland 3. Aanvangstijd: 13.32 uur.