Enkele reis geboortegrond

Goorgui is een professionele basketballspeler. Met het geld wat hij in Frankrijk verdient, kan hij zijn familie in Dakar-Bopp, Senegal, prima onderhouden.

Zaterdag 18 december wilt hij naar Dakar-Bopp voor een verblijf van drie maanden en om de door hem gefinancierde verbouw van zijn moeders huis in ogenschouw te nemen. Op die dag komt hij ook inderdaad aan op het Aeroport Internationale Léopold Sedar Senghor te Dakar. Het is zijn laatste vlucht. Een enkele reis naar zijn geboortegrond, daar waar hij ter aarde besteld zal worden. Ndeye, zijn grote zus is bij hem. Zij houdt van hem al sinds hij ter wereld kwam, ruim dertig jaar geleden.

╼ ╾

Maanden geleden. Ndeye kan eindelijk overkomen naar Frankrijk om zich bij Babacar, haar echtgenoot, te voegen. Ze is blij dat ze niet ver van haar kleine broertje Goorgui komt te wonen. Goorgui komt haar echter niet vaak opzoeken en dat steekt. “Eén keer per maand vind je voldoende, hè?” zegt ze tegen hem. Toch kan ze het hem geen euvel duiden, want als een moeder is ze voor hem, zo vol van vergeving. De laatste weken komt hij haar vaker opzoeken. Dan neemt hij een voorraad vlees mee. “Kom op, grote zus, we doen een grillade. We gaan kerst vieren.” Kerst is in Senegal een officiële feestdag, het land kent een christelijke minderheid van zo’n vijf procent. Moslims hebben uiteraard een andere opvatting over wat er gebeurd is op en rondom de geboortedag van profeet Isa, de zoon van Maryam (zie mijn log Het kerstverhaal, maar dan anders). Maar wat ze gemeen hebben met hun christelijke landgenoten is het feestvieren op die dag, als het even kan begeleid door een copieuze maaltijd.

Terug naar Ndeye en Goorgui. Goorgui heeft Ndeye inmiddels uitgenodigd om bij hem thuis te logeren. Babacar is vertrokken naar Senegal, voor een verblijf van een paar weken. Goorgui heeft medelijden met zijn grote zus: dag en nacht alleen in een huis in een land waar ze nog niet zo lang woont. Afgelopen woensdag komt Goorgui thuis met een verrassing. Hij opent de kofferbak van zijn auto en Ndeye ziet een paar zakken, gevuld met vlees. Goorgui heeft een heel schaap gekocht. “We gaan nu echt kerst vieren, grote zus!”

De volgende morgen vertrekt Goorgui ‘s ochtends vroeg met zijn auto naar zijn werk. Dikke mist. Grote vrachtwagen. Knal. Goorgui breekt zijn nek en is op slag dood. Ndeye is over haar toeren. Wanneer haar tante Ndoya (uit Nederland) haar belt, komt er geen normaal woord uit. Ndeye huilt en krijst. Babacar keert spoorslags terug uit Senegal om na het overlijden van zijn zwager alles in goede banen te leiden. Afgelopen vrijdag- op zaterdagnacht maakt Goorgui dan zijn laatste reis naar zijn vaderland. Ndeye weigert Goorgui alleen te laten en blijft bij hem in een speciale koelruimte van het vliegtuig. Het lijkt alsof hij slaapt. Alleen wanneer ze hem over de bol en wangen aait, weet ze weer dat hij dood is. Ver buiten de bij moslims gebruikelijke termijn van vierentwintig uur na overlijden zal Goorgui dan eindelijk in Dakar-Yoff ter aarde worden besteld.

Gisteren, een dag na de begrafenis. Ndoya (mijn vrouw) belt met Ndeye. Haar nicht is weer bij zinnen en doet haar verhaal; Ndoya vertelt het verhaal aan mij en zo heb ik het opgeschreven. Alleen de dood is zeker in het leven. Vertrouw op Allah, alleen Hij kent jouw uur van Vertrek.

Yaa Allah, yaa Arhaamoe-r-raahimien.