Je hebt nu meer tijd voor ons, papa!

Sinds het begin van de zomervakantie in onze regio (vrijdagmiddag 1 juli 2005) neem ik meer tijd voor mijn kinderen. Daarvoor heb ik ook al getracht te minderen met surfen op internet en het schrijven van logs voor mijn weblog, wat ten dele is gelukt. Eigen bijdragen schrijf ik nauwelijks meer en wanneer ik ze plaats, vermeng ik ze met logs waarin bijdragen van anderen staan (citaten of soms een geheel overgenomen artikel, zoals in die Van Bommel log d.d. 3 juli 2005).

Door de prominente rol die mijn kinderen in mijn logs spelen, met name die van de categorie "Gezinsleven", ontstaat de indruk dat ik constant met hen bezig ben geweest. Die indruk is niet juist. Papa is juist door diens hyperfocus te geconcentreerd geweest op het scoren van een idee om een stukje te schrijven voor zijn weblog, dat hij voorbij is gegaan aan de simpele geneugten des levens. Ik tracht mij er nu toe te zetten meer tijd vrij te maken voor mijn kinderen, daarbij gebruik makend van de voordelen van de zomervakantie. En ik zal die lijn na de zomervakantie voortzetten, incha Allah.

"De simpele geneugten des levens". Voor een family man, die ik toch in hart en nieren ben, is dat samen een bordspel spelen, Mens-erger-je-niet of zo, samen knuffelen, samen een dagje uit, samen de eendjes voeren, enzovoorts, maar bijvoorbeeld ook samen aan zikr doen, soera’s reciteren of gewoon praten over islam in ons dagelijks leven. Niets is dan mooier om een zin als gebruikt in de titel van deze log uit de mond van één van mijn kinderen te horen; eergisteren is dat gebeurd en dat heeft mij enorm ontroerd. Mijn kinderen vragen stellen over hun ideeën over de plaats van onze religie in hun dagelijkse leventjes is heel inspirerend, maar ik zal niet gauw meer mijn schrijfblok erbij halen, want dan verval ik weer in een journalistenrol. In de eerste plaats ben ik natuurlijk vader en echtgenoot, mash’Allah. Kortom, weinig logs van mijn kant de komende tijd betekent incha Allah niet dat ik (weer) in een rare duistere put ben gevallen maar dat ik mij meer wijd aan mijn gezin, fi sabilillah.