Yaa Rabbi!

Mash’Allah. Het is zondagavond en ik baan mij een weg door de rokerige gezelschapsruimte van de moskee. Een videobeam projecteert het signaal van een Turkse televisiezender: de volle zaal leeft enthousiast mee met de verrichtingen van diverse clubs in de Turkse voetbalcompetitie. Ik ben onderweg naar de gebedsruimte. In de ‘sluis’ tussen de gezelschaps- en de gebedsruimte bevinden zich de planken waar de schoenen worden gestald: nagenoeg leeg. Bij het betreden van de gebedsruimte wacht mij een aangename verrassing. Twee broeders staan er paraat, de één biedt mij twee mini-snacks aan (ik kies de Snickers en steek ze in mijn jaszak voor later) en van de ander krijg ik een scheut reukwater op mijn handpalmen, ik wrijf in mijn handen en bestrijk vervolgens mijn gezicht.

Mash’Allah, het lijkt wel Mawloud :-) Vooraan in de gebedsruimte is de imam bezig met het groeten van de profeet en het vragen van zegeningen voor hem. Naast hem zit dezelfde jonge jongen (ziet er uit als ongeveer achttien jaar) waarmee ik een paar dagen geleden een gesprek had (zie mijn log Go with the flow van 27 september 2006). Hij neemt de recitatie van enkele korte soera’s voor zijn rekening die hij van elkaar scheidt met een takbier: "Allahoe Akbar!" Op die manier heb ik nog nooit soera’s gereciteerd horen worden. Bijzonder! Aan het eind van deze serie van soera’s en salawat draagt de imam een lange serie smeekgebeden voor: "Yaa Rabbi! Oh Heer!" Vol vuur antwoorden de aanwezigen meerdere malen met een luid "Amien!" Voor mezelf doe ik ook een beroep op mijn Heer, dat Hij mij mag steunen in deze moeilijke tijden, waarin ik op persoonlijk vlak een crisis van ongekende omvang doormaak.

Bij het verrichten van de soennah gebeden, voorafgaande aan het nachtgebed (isja) draagt de imam nog steeds zijn burgerkloffie. Voor aanvang van isja draagt hij zijn hoofddeksel over aan de jonge jongen, geeft hem een lange zwarte overjas en in vol ornaat gaat de jonge jongen voor in het gebed: isja, tarawih èn witr! Mash’Allah! Na afloop is het hij die gezeten tegenover de gemeente aya’s 285 en 286 van soera Al-Baqarah voordraagt. Tijdens het smeekgebed van 2:286 open ik mijn handen en mijn hart. "Oh Allah! Geef mij de kracht om mijn huidige crisis te kunnen dragen!"

Na afloop vertelt de jonge jongen mij desgevraagd dat hij in de leer is bij de imam. Mocht de imam eens een keer niet kunnen voorgaan in gebed, dan hij de vervanger. Althans, daar wordt naar toe gewerkt. Wanneer ik iemand nodig heb die mij de kneepjes kan bijbrengen van koranrecitatie, dan moet ik de imam daarover aanspreken, zegt hij. De moskee kent ook koranlessen voor kinderen, maar de uitleg is merendeels in het Turks. Dus zal ik voor Ahmed een oplossing moeten verzinnen, want hij is zeer gemotiveerd om te leren reciteren met het Arabische schrift als uitgangspunt, maar het Turks is hij niet machtig :-)

Thuisgekomen deel ik de Snickers met Ndoya en kijk ik terug op een machtig mooie avond vol aanbidding en gebeden. Zeker vol herhaling vatbaar!