Het reciteren van de Lazima en Wazifa geeft mij die zo broodnodige rust. Eén 'maar': tijdens het reciteren - met name wanneer ik al even bezig ben en al echt in een 'flow' zit - kan het voorkomen dat ik onbewust woorden zeg die niet tot deze verzamelingen behoren. Astaghfiroellah. Op het moment dat ik besef dat ik ben afgeweken van de recitatie, vergeet ik ook terstond welke woorden het waren. Het is als het wakker worden na een droom, dan vergeet ik ook meestal waar die droom over ging. Wèl blijft mij bij dat het lijkt of ik bij het uitspreken van dergelijke woorden in de gedachtestroom van een ander terecht ben gekomen. Is dit een vorm van inspiratie? Zo ja, dan is het wel heel erg jammer dat mij nooit bijblijft om welke woorden het gaat.
Ik ben maar wat blij dat ik meer ruimte voor aanbidding (ibadah) heb genomen. En die zgn. inspiratie? Ik kom er nog wel achter wat het betekent. Spannend!
www.youtube.com/watch?v=VGAiqWyGi9Q
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Zeg 't maar
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.